Ennå står den her, som eit teikn

i skumringa, hallar seg inn mot kanten av historien

på den berre, avslipte steinskallen av eit fedreland.

Høgt oppe dei gamle opningane: ørsmå portar for dagen

gluggar slitte og oppflisa av lyset som pressa seg inn

i åtte hundre år.

Her er verdens hemmelege midtstolpe.

Hit kom Guds husmenn.

Her vermde dei seg kring eit lite bål av tru

medan frosten reiv i skrottar og veggar: eit rimkvitt kyrie

forsiktig pusta ut under taksperrene og stavlegjene

i ein førebels himmel.

Her møttest livet og døden: to sider av eit tynt dørblad

slite av hender som trivla over mysteriet.

Livet gøymt i krusifi ksets avlidne lekam.

Døden, timeglas-forma, til stades i døypefontens fot.

Hit kom nokon, berande på eit mannsløft

av syner, spreidde dei ut over veggar og stolpar, dyrekjeftar

englevenger, drakar ut under kniven og handa og penselen:

ei ranke av oker raudt grått kvitt, ein slingrande kort veg

mellom paradiset og fortapinga

Jesu botnlause augo og demonens nasebor.

Etter tre hundre tusen morgonar enda ein morgon

på veg gjennom universet.

I ei sval gang, på ein stolpe, under bremmen av taket

gryr andletet til eit ukjent dyr.

Det er kome hit frå draumane

til ein av dine forfedrar.

Paal-Helge Haugen